34. Take my hand and we'll make it - I swear! Whoah, livin' on a prayer!

Stałam tak i wpatrywałam się w chłopaka, który leżał skulony na naszym ganku. Momentalnie padłam na kolana, przykładając swoją dłoń do jego czoła. Ross był rozpalony. Jego skóra wrzała.
-Ross... Ross... - szeptałam, lekko szturchając go w ramię. Blondyn rozwarł oczy. Podniósł się, opierając o własne ramię.
-Lau! - powiedział słabym głosem, a jego zamglone oczy, zaświeciły się.
-Coś ty ze sobą zrobił...
-Lau... Ja... Ja muszę z Tttt... Tobą.. popo.. pogadać. - wydukał.
-Nie tu... - zamyśliłam się i chwytając chłopaka za ramię, pomogłam mu wstać. Objęłam się jego ręką tak, by mógł się na mnie wesprzeć. Następnie powolnym krokiem weszliśmy do domu.
Kopnęłam w drzwi wejściowe, aby się zamknęły. Następnie powolnym krokiem, bo muszę przyznać, że Ross swoje warzył, ruszyłam wraz z chłopakiem w kierunku schodów.
Każdy kolejny stopień, sprawiał chłopakowi wielki trud. Po kilku minutach, znaleźliśmy się jednak na górze.
-Jeszcze chwilkę... - zapewniłam chłopaka słysząc, jak z jego płuc wydobywa głośny kaszel. Wreszcie doczłapaliśmy do mojego pokoju.
-Lau ja...
-Nic nie mów. - przerwałam mu, może zbyt stanowczym tonem. ale nie myślałam teraz o tym. Najważniejsze było dla mnie to, aby mu pomóc. Położyłam go na łóżku i odgarniając wszystko. Następnie ułożyłam jego głowę na poduszce, a ciało przykryłam kołdrą.
-Daj mi chwilkę... - powiedziałam, głaszcząc jego policzek, a następnie szybko wybiegłam z pokoju.
Schody pokonałam w kilka sekund, a następnie dosłownie wpadłam do kuchni.
-No hej. Co się stało? - zaśmiała się Veronika.
-Ross całą noc spał na ganku... Jest chory... Jesteśmy w moim pokoju... Muszę mu pomóc... - wybełkotałam, wyciągając z szafek odpowiednie rzeczy. W ostatniej chwili wzięłam do ręki termometr, i nie zwracając uwagi na słowa Vanessy i Veroniki, opuściłam kuchnię.
Skierowałam się z powrotem do mojej sypialni. Gdy tam weszłam, zobaczyłam, jak blondyn smacznie sobie śpi. Momentalnie odrzuciłam do tyłu włosy, które opadły mi na twarz. Wypuściłam z płuc powietrze. Następnie podeszłam powoli do łóżka, i odkładając ówcześnie wszelkie rzeczy na półkę nocną, przysiadłam na skraju łóżka.
Założyłam kosmyk włosów za ucho.
Zaczęłam się wpatrywać w twarz Rossa. Miał podkrążone powieki, rozczochrane włosy, a jego twarz była tak potwornie blada... Jak mogłam być taka głupia... Mogłam dać mu to wszystko wyjaśnić...
Widać... Na serio mu zależy. I to jak.
Jak mogłam mieć wątpliwości?
Poczułam dziwne ciepło w sercu. Uczucie, że ktoś... Ktoś chce być przy Tobie... Że zależy mu na Tobie... Że jest w stanie zrobić dla Ciebie wszystko... Że chce przy Tobie być... Nawet, jeśli będzie przez to cierpieć...
Tak jak aktualnie on.
Dlaczego ja wciąż popełniam tyle błędów? Nie daje mu dojść do słowa... Nie słucham wytłumaczeń... Dlaczego ja muszę taka być? Co jest ze mną nie tak..?
Starając się o tym nie myśleć, sięgnęłam do szafki po swój telefon komórkowy i wysłałam do Delly krótkiego sms'a.
Wtem, poczułam, jak ktoś delikatnie chwyta moją dłoń. Przeniosłam wzrok na blondyna, który aktualnie wpatrywał się we mnie, jeszcze na wpół śpiącymi oczami.
Uśmiechnęłam się do niego krzepiąco.
Odwzajemnił gest, chociaż widziałam, ile go to kosztowało.
Odwróciłam się, i wśród wielu rzeczy leżących na szafce, chwyciłam termometr. Następnie odgarnęłam kołdrę, aby móc wsadzić chłopakowi go pod koszulkę. Nie opierał się. Kiedy moje palce zetknęły się z jego skórą, poczułam lekkie mrowienie.
Dlaczego on wywiera na mnie taki wpływ?
-Ross... Ja Cię przepraszam... Ja nie chciałam... Po prostu... Gdy powiedziałeś, że to wszystko... Było przypadkiem.. Ja.. ja... Ja byłam tak smutna i... I nie potrafiłam inaczej zareagować... Przepraszam Cię... - wyszeptałam, czując, jak moje oczy są zaszklone.
-Nie płacz... - wychrypiał nastolatek, będąc widocznie zmartwionym. Kąciki moich ust mimowolnie uniosły się ku górze.
Nagle, w pokoju rozległo się ciche pikanie, oznaczające, że temperatura została zmierzona. Natychmiast wyciągnęłam spod pachy Rossa termometr i spojrzałam na niego. Moje oczy momentalnie się poszerzyły. 39,1*. O mój Boże...
-Dzwonię po lekarza. - powiedziałam szybko, chwytając za swój telefon.
-Nie... Nie rób tego... - wyszeptał, a ja na niego spojrzałam. Patrzał na mnie, wręcz błagalnie.
-Ale... Jesteś chory. Muszę zadzwonić.
-Musimy pogadać.
-Zgoda. Ale zaraz potem dzwonimy do doktora, a teraz Ci pomagam. Wtedy, możemy pogadać.
-Dobrze... - odetchnął, jakby wyraźnie mu ulżyło. Ja natomiast, wzięłam do ręki chłodne okłady i przyłożyłam je do czoła chłopaka. Na jego twarzy wykwitł grymas. Ja natomiast, z małego pudełeczka, wyciągnęłam tabletkę na obniżenie temperatury, i podałam ją chłopakowi. On, wziął ją buzi, a ja pomogłam mu popić ją wodą.
Następnie wstałam z łóżka, aby pójść po coś do łazienki, ale przeszkodziła mi ręka chłopaka, która złapała mnie za nadgarstek.
-Musimy. Pogadać. - powtórzył. Westchnęłam cicho, jednak z powrotem usiadłam na materacu.
-Musisz coś wiedzieć... - rozpoczął niepewnie Ross. - Wtedy, gdy tak im odpowiedziałem, było to spowodowane jedynie tym, że było mi głupio mówić im o... nas. Chciałem uniknąć niezręcznych pytań, czy głupich żartów... Po prostu... Nie wiem co mi odbiło. Ja naprawdę tak nie myślę... - mówił z takim zaangażowaniem, że prawie nie byłam pewna, czy on jest chory.
-Czyli... Ty... Ty coś do mnie czujesz..? - zapytałam, i sama nie wiem, dlaczego podłamał mi się głos.
Czekałam na odpowiedź, jednak jej nie usłyszałam. Zamiast tego, Ross uśmiechnął się do mnie, a następnie złożył na moich ustach delikatny pocałunek.
Dopiero po chwili, otworzyłam z powrotem oczy, zauważając tym samym, że blondyn przygląda mi się z zaciekawieniem. Zachichotałam.
-Dlaczego zawsze, gdy rozpoczynamy ten temat, któreś z nas całuje tą drugą osobę?
-Nie wiem. A przeszkadza Ci to? - na jego twarzy wykwitł chytry uśmiech.
-Tego nie powiedziałam. - uśmiechnęłam się do niego, a następnie sama delikatnie ucałowałam jego polik.
-Teraz dzwonimy do lekarza.
-Nie, mam... Mam jeszcze jedną sprawę... - wyszeptał, patrząc głęboko w moje oczy.
-Ross...
-Nie. Lau, posłuchaj... Wiem, że między nami nie zawsze było wszystko dobrze. Wiem, że często się kłócimy, ale... Ale ja naprawdę czuję przy Tobie coś, czego jeszcze nigdy nie czułem. Przy żadnej dziewczynie. I chciałbym Cię spytać... Czy... Jeśli też czujesz do mnie coś wyjątkowego... Czy zostaniesz moją dziewczyną? - zakończył, zarówno płochliwym, jak i pewnym głosem.
A ja? Po moim policzku spłynęła słona łza. Ale nie była ona spowodowana smutkiem, ale przepełniającym mnie szczęściem.
-Tak... - tylko tyle zdołałam powiedzieć, zanim ponownie wpiłam mu się w usta. Mimo, iż zostaliśmy parą, ja czułam się, jakby conajmniej mi się oświadczył. Czemu? Bo nigdy nie śniło mi się, że mogłoby mnie to spotkać. Nie sądziłam, że Rossa i mnie może połączyć przyjaźń, a tym bardziej... miłość. Jak to dziwnie brzmi... Zakochałam się w nim. Ja naprawdę się w nim zakochałam...
Wtem, poczułam, jak ktoś delikatnie mnie od siebie odpycha. Rozwarłam swoje powieki i spojrzałam ze zdziwieniem na mojego chłopaka. Jak to dziwnie brzmi...
-Coś nie tak..? - zmartwiłam się.
-Jestt.. Jestem chory. I nie chcę Cię zarazić.
-Nie przejmuj się mną...
-Zawsze będę się Tobą przejmował. - kąciki jego ust uniosły się ku górze, a jego dłoń dotknęła mojego policzka.
-Ale teraz... Muszę zadzwonić po lekarza...
-Nie rób tego... Chcę teraz pobyć z Tobą... - wymruczał, ocierając się głową o mój brzuch. Zaśmiałam się cicho.
-Ale jesteś chory... - próbowałam się oprzeć jego urokowi.
-Z miłości. - powiedział kokieteryjnym głosem, a ja przewróciłam oczami.
-Jesteśmy razem niecałe dwie minuty, a ty mi już mówisz o swojej miłości?
-Nie trzeba być razem, żeby kogoś kochać...
-Ale...
-Żadnych ale. Nie idę do lekarza. - powiedział stanowczo. Do tego uśmiechnął się szeroko, aby udowodnić swoją rację.
-Ooo... Czyli, że ktoś doświadczył cudownego uzdrowienia? - powiedziałam sarkastycznym głosem.
-Mhm... - mruknął rozkładając się na łóżku i zdejmując ze swojego czoła zimny okład.
-To... Skoro ktoś tu boi się lekarza, to jak mam Ci niby pomóc? - zapytałam.
-Pamiętasz, jak byliśmy razem w wesołym miasteczku, a ja Cię niosłem na baranach?
-Pewnie, że pamiętam.
-To wtedy, chyba coś mi obiecałaś... - powiedział, a ja zmarszczyłam brwi, nic nie rozumiejąc. - Ktoś coś o masażu mówił... Pamiętasz? - powiedział poruszając znacząco brwiami. Skoro tak chce się bawić, to proszę bardzo.
-Zgoda. Zdejmuj koszulkę. - powiedziałam, siadając za nim.
-Wiedziałem, że musisz coś z tego mieć... * - zaśmiał się, jednak spełnił moją prośbę. Gdy zobaczyłam jego umięśnione plecy, przełknęłam głośno ślinę. Następnie wzięłam głęboki wdech i próbując się skupić, przyłożyłam ręce do jego wciąż nagrzanych pleców.
Jeździłam palcami po jego plecach, co chwilę napotykając na jakieś zagłębienie. Uciskałam jego mięśnie, których, co muszę przyznać, było dużo. Co chwilę przymykałam oczy, starając się nie stracić kontroli, co Ross dodatkowo mi utrudniał, wydając z siebie ciche mruknięcia. W pewnym momencie, moje dłonie, przejechały po całej linii kręgosłupa chłopaka, zatrzymując się na szyi.
Teraz, nie kontrolowałam już nad własnym ciałem. Moje palce, lekko muskając szyję chłopaka, zjechały na jego tors. Ja sama natomiast, jakimś cudem znalazłam się przed nim, siadając na nim okrakiem. Następnie nie zważając na nic, po prostu wpiłam mu się w usta, wciąż wędrując dłońmi po jego torsie.
-Jestem chory... - wyszeptał dosłownie na sekundę przed tym, jak ponownie go pocałowałam.
-Zamknij się... - zachichotałam między pocałunkami, coraz to bardziej się w to wczuwając.
Wplótł palce w moje włosy.
W pewnej chwili, Ross opadł na łóżku, a ja klęczałam nad nim, wciąż obdarzając go namiętnymi pocałunkami. Jego ręce, przejechały po całym moim ciele, zatrzymując się na plecach.
Zwinnym ruchem, ściągnął mi koszulkę.
Nie panowałam nad tym, co się ze mną działo. Pchało mnie pragnienie jego bliskości... Jego pocałunków... Jego dłoni... Jego całego...
Oderwałam się od niego, dosłownie na chwilę, aby móc zaczerpnąć powietrza. Ross wykorzystał ten moment, aby zagłębić swoje wargi w moim dekolcie. Przyłożyłam swoją dłoń do jego włosów, aby ponownie móc go pocałować. Zagłębiałam się w tej chwili czułości, nie panując nad tym, co się dzieje z moimi rękami.
A moje dłonie, właśnie rozpinały jego pasek.
Wtem, poczułam, jak chłopak delikatnie muska moje wargi swoim językiem. Na moich ustach pojawił się przelotny uśmiech. Przymknęłam oczy, rozkoszując się tą chwilą... Jednak, zatęskniłam za brązem jego oczu... Rozwarłam oczy, ponownie widząc przed sobą chłopaka.
Przepełniało mnie ogromne szczęście, którego nie potrafiłam opisać... To było, takie magiczne... A te iskry przeskakujące pomiędzy nami, dodatkowo podkręcały atmosferę.
Podczas gdy jedną ręką Ross jeździł po moim udzie, drugą, chwycił gumkę od moich spodenek od piżamy, przyciągając mnie do siebie.
Przygryzłam dolną wargę blondyna.
Nagle, do moich uszu dotarło skrzypnięcie drzwi. Początkowo nie zwracałam na to uwagi, jednak gdy do moich uszu dotarł cichy chichot, Ross odwrócił ode mnie głowę.
-Co jest? - zapytałam nic nie rozumiejąc. Mimo to, odwróciłam głowę w kierunku, z którego dochodziły te dźwięki. Mianowicie - w progu, stała moja siostra.
-Od kiedy to gości się przyjmuję w samej bieliźnie? - zapytała Van, odkładając na moje biurko talerz z naleśnikami, i ponownie wracając w próg. Ale... Jak to w bieliźnie... Spojrzałam na swoje ubranie. Dopiero teraz zorientowałam się, że nie mam na sobie spodenek.
-Yyy.... - zakłopotałam się, schodząc z blondyna. Poczułam, jak do moich policzków napływa krew. Po prostu kocham rumieńce! Ugh...
-Nie przeszkadzajcie sobie... - zaśmiała się moja siostra. - Ale jak coś, chce być chrzestną. - dodała, opuszczając mój pokój. Spojrzałam na Rossa, a następnie oboje wybuchliśmy śmiechem. Sięgnęłam po swoje spodenki, które jakimś cudem znalazły się koło łóżka. Ubrałam je na siebie.
-Koniec tego. A teraz... Idziesz spać. Musisz mi się tu wykurować. - powiedziałam stanowczo.
-Ale pod warunkiem, jeśli ty - odparł, wskazując na mnie. - położysz się ze mną.
-Jeszcze Ci mało? - zapytałam ironicznie, ale widząc jego uśmiech, przewróciłam oczami.
-No chodź tu... - wymruczał, kładąc się na łóżku. Podeszłam do niego powoli. - No wiem, że chcesz... - zaśmiał się. Mimo to, spełniłam jego prośbę.
Wtuliłam się w jego klatkę piersiową, która wciąż była rozgrzana. Podczas gdy przybliżyłam się do niego, jak najbardziej mogłam, on, schował twarz w moich włosach.
To chyba najwspanialszy dzień w moim życiu...

*Ten tekst o koszulce jest wzięty z książki "Dary Anioła", jakby co ;p Tam było coś w tym stylu ^^ 

***

Bum!

I...  Jak? Zaskoczeni? Zadowoleni? Podzielcie się ze mną swoimi odczuciami :3

Pam pam pam! I wreszcie Raura together ^^ Sama już na to czekałam ;p

No i pojawił się Wasz upragniony masaż! ;p Mam nadzieję, że się nie zawiedliście ;p 

Eh... Może to jednak aż tak zboczone nie wyszło, ale ja wobec wszystkiego mam czasem skojarzenia... Never mind ^^ 

Jak tak to czytałam to takie przesłodzone wyszło o.O No ale nic... Czasem tak musi być :)

Nom... Więc może skoro nasza Raura wreszcie razem, to zostawicie mi po sobie ślad w dużej liczbie komów? Tak ładnie proszę *,* haha :D

To na koniec, z okazji nadejścia tego upragnionego momentu, dodaję Wam teledysk do mojej favourite song ^^ Ktoś kojarzy? ;p 

A więc życzę miłego popołudnia, odpoczywajcie, bo nie wiem jak u Was, ale moi nauczyciele powariowali o.O Eh... Trzeba to jakoś przetrwać ;p 

Do napisania :D

~MiLka <3 

I don't know why, ale kocham ten gif <3