26. I'm gonna live like tomorrow doesn't exist, Like it doesn't exist.

Dziękuje misie za wszystkie komentarze pod poprzednim rossdziałem ^^ 

Rozdział z dedykiem dla każdego, kto czyta to moje cuś :D

-Emily?
-Hej Riker. - powiedziała wciąż niepewnie dziewczyna. Wszyscy przyjaciele wpatrywali się w nią jak w słup soli, nie mogąc wykonać nawet najmniejszego ruchu. Właśnie stała przed nimi dziewczyna, która dwa lata temu wyjechała na zawsze z miasta, łamiąc serce Rikerowi. Właśnie. NA ZAWSZE.
-Co ty tutaj robisz? - zapytała zdziwiona Rydel.
-Ja... Przyjechałam do cioci na resztę wakacji, a może i na dłużej. Zależy czy przyjmą mnie tu na studia. - odpowiedziała blondynce, mimo to jej wzrok wciąż był utkwiony w najstarszym. Między nastolatkami zapanowała niezręczna cisza, której w tle towarzyszyły krzyki dochodzące z publiki. Kilka osób wciąż nie chciało opuścić koncertu. W pewnej chwili Riker podszedł, a raczej podbiegł do Emily i chwytając w swoje ramiona, obkręcił ją kilka razy wokół własnej osi. Na twarzy brunetki pojawił się szeroki uśmiech. Po niecałej minucie blondyn odstawił Emily na ziemię, jednak nie odsunął się od niej nawet na milimetr. Schował twarz w jej włosach i wyszeptał przy jej uchu:
-Tęskniłem.
-Ja też. - odparła dziewczyna mocniej wtulając się w chłopaka.
-Ale, dlaczego nie mówiłaś, że przyjeżdżasz? - spytał Rik odsuwając się od brunetki i patrząc w jej błękitne oczy.
-Chciałam Ci zrobić niespodziankę. Gdy tylko dowiedziałam się, że macie koncert, od razu chciałam Cię zobaczyć.
-Ekhm, ekhm... - odkaszlnął Rocky. Para spojrzała na niego zdziwiona. - Przepraszam, że przeszkadzam w jakże wzruszającym momencie, ale niektórzy z nas także nie widzieli jej długi czas. - zaśmiał się młodszy.
-Wcale się nie zmieniłeś. - powiedziała uśmiechnięta dziewczyna i podeszła do bruneta mocno go przytulając.
-Ej! Z nim się pierwszym witasz?
-Oj nie gniewaj się Ell. - odpowiedziała obrażonemu chłopakowi Emily i go również wyściskała.
-No i jak tam? Przystojnych tych chłopaków mają w Miami? - zapytała Rydel podchodząc do przyjaciółki.
-Nie wiem. Jakoś nie zwracałam na nich uwagi. - odpowiedziała wzruszając ramionami, jednak podczas przytulania przyjaciółki mrugnęła niezauważalnie do Rikera.
-No wiesz co? Takiego przystojniaka na koniec zostawiać? - powiedział Ross robiąc urażoną minę.
-Ty to się w ogóle nie zmieniłeś. - zaśmiała się.
-No hej Emily. - powiedziała Laura, a po przywitaniu się z dziewczyną stanęła obok Rossa. Emily zmarszczyła brwi.
-Jak to możliwe, że nie skaczecie sobie do gardeł i stoicie obok siebie w tak niebezpiecznej odległości? - zapytała niepewnie.
-Bo nasze relacje od niedawna nieco się zmieniły. - wyjaśniła Laura, po czym obdarzyła Rossa słodkim uśmiechem, który od razu został odwzajemniony.
-Ooo... Jesteście razem? - spytała uradowana. Dwójka nastolatków momentalnie się od siebie odsunęła.
-Nie! Przyjaźnimy się! - zaprzeczył blondyn.
-A szkoda. - powiedziała robiąc smutną minkę.
-Czemu? - zdziwili się.
-Bo pasujecie do siebie. - odpowiedziała wzruszając ramionami i odeszła przywitać się z kolejnym członkiem paczki, nie zauważając rumieńców, które pojawiły się zarówno na twarzy brunetki, jak i młodego Lyncha. Gdy dziewczyna przywitała się już z Veroniką, Maią i Jakiem, nadeszła pora na Vanessę. Dziewczyny obdarzyły się krzywymi uśmiechami, po czym z wielką niechęcią przytuliły się do siebie. Podczas tej czynności Emily przewróciła oczami, a Van próbowała powstrzymać odruch wymiotny.
-A Wasz nowy kolega to... - zaczęła niepewnie patrząc na bruneta stojącego obok czarnowłosej.
-To jest Garrett.
-Miło mi Cię poznać. - powiedział chłopak i podał dłoń Emily, którą ta od razu ścisnęła.
-Miałabyś może ochotę się wybrać z nami na pizzę? Bo właśnie tam zmierzaliśmy. - zaproponował Ross.
-Oj... Bo ja miałam nadzieję, że może spędzę ten wieczór z Rikerem. Powspominalibyśmy i tak dalej. O ile nie macie mi tego za złego... - powiedziała niepewnie chwytając chłopaka za dłoń i rzucając Vanessie zwycięskie spojrzenie. Ona tylko podeszła do Garretta i uczyniła ten sam gest, co brunetka, wywołując zdziwienie na jej twarzy. Wszystkie spojrzenia skierowały się na najstarszego.
-Uważam, że to dobry pomysł. - powiedział nie odrywając wzroku od swojej eks. Jakby chciał się nacieszyć jej widokiem, zanim znowu zniknie.
-No dobra. To w takim razie my się zbieramy. - powiedziała nabuzowana Laura i skierowała się do wyjścia z pomieszczenia. - Van, nie idziesz? - zapytała patrząc na siostrę, która wciąż stała w miejscu.
-Właściwie... To umówiłam się z Garrettem... Przepraszam, może innym razem...
-Spokojnie. Rozumiemy. To do zobaczenia! - wykrzyknęła i pociągnęła resztę swoich przyjaciół do wyjścia, zostawiając dwie pary w pomieszczeniu.
-Co wy na to, żebyśmy razem wybrali się na ta kolację? Taka podwójna randka? - zaproponował uśmiechnięty od ucha do ucha Garrett. Emily i Van rzuciły sobie pełne odrazy spojrzenia, ale zrobiły to tak, by ich wspólny przyjaciel tego nie zauważył.
-Dla mnie spoko. O ile Vanessie nie będzie to przeszkadzało. - odpowiedziała z udawaną słodyczą brunetka.
-Ależ oczywiście, że nie będzie mi to przeszkadzało!
-Ja prowadzę! - zawołał nic nie domyślający się Riker, a chłopcy pierwsi opuścili pomieszczenie.
-Mam nadzieję, że wybiłaś sobie już z głowy Rikera. - powiedziała wrogo Emily.
-Nie wiem, czy zauważyłaś, ale jestem umówiona z kimś innym. A jeśli aż tak go kochasz, to mu wreszcie zaufaj. Zrozum wreszcie, że jesteśmy tylko przyjaciółmi! - wściekła się Van. - Ale powiem Ci coś. Jeśli jeszcze raz go skrzywdzisz, to przysięgam, że ruski miesiąc popamiętasz. - warknęła czarnowłosa. Widząc przerażenie w oczach Emily uśmiechnęła się tryumfalnie. Następnie skierowała kroki do wyjścia z pokoju. "1:0 dla mnie" - uśmiechnęła się pod nosem i z gracją wyszła z pomieszczenia.

*oczami Laury*

Wzięłam do buzi ostatni gryz mojej pizzy. Kurczak, ser i kukurydza. Mniam! I to chrupiące ciasto... I jak tu nie kochać tego włoskiego dania? 

-Dobra! To co teraz robimy? - zapytał Jake wycierając dłonie w serwetkę. 

-Ja to bym na konsoli pograł... - rozmarzył się Ellington.

-Chcesz siedzieć w domu? Przed telewizorem? I to Twoje plany na sobotni wieczór? - powiedziała poważnie Delly.

-A wiecie, że do kin wszedł ten najnowszy film z Tomem Cruisem? - zapytała podniecona Maia, a na to nazwisko blondynce zaświeciły się oczy.

-No to musimy na niego iść! - powiedziała uradowana i przybiła Australijce piątkę. 

-Serio? Przed ekranem chcesz sobotni wieczór spędzić? - powiedział z ironią w głosie Rocky, po czym równocześnie z Ell'em skrzyżowali ręce na piersi. Blondynka pokazała im język, po czym zatraciła się w rozmowie z Maią.

-A może byśmy do Wesołego Miasteczka poszli? To niedaleko... - zaproponował Jake.

-Jestem za! - ucieszyłam się.

-To może zróbmy głosowanie, co? 

-Dobry pomysł.

-Ok.

-To kto jest za kinem? - głos Mai i Rydel. - Kto jest za konsolą? - głos Rockyego, Ell'a i Very. - A kto jest za Wesołym Miasteczkiem? - głos Rossa, Jake'a i mój. 

-To może podzielmy się na trzy grupy i każdy pójdzie tam, gdzie chciał? - zaproponowała Veronika.

-Pewnie. - odpowiedziałam uśmiechnięta.

-To my zmykamy na film! Papa! - rzuciły na szybko Delly i Maia, po czym w ekspresowym tempie opuściły pizzerię.

-Zamawiam pierwszy kontroler! - zawołała Veronika i pobiegła w ślady przyjaciółek. Dopiero po chwili te słowa dotarły do naszych bliźniaków, którzy rzucili się w pogoń za przyjaciółką. Przy stoliku zostałam tylko ja, Ross i Jake.

-O, czyli, że my płacimy za rachunek? - zbulwersował się blondyn.

-Life is brutal... - westchnął Jake, po czym każdy z nas wyciągnął kilka banknotów ze swoich portfeli, aby zapłacić za rachunek. Podczas gdy czekaliśmy na przyjście kelnerki, kątem oka zobaczyłam, że Rydel zostawiła kawałek swojej hawajskiej pizzy na talerzu. Zwinnym ruchem ręki sięgnęłam po niego i zaczęłam się nim zajadać. Po chwili spotkałam się z rozbawionymi spojrzeniami moich przyjaciół.

-No co? Po co ma się marnować? - zapytałam oburzona wgryzając się w ciasto. 

-Oj Marano, Marano... Ty się nigdy nie zmienisz. - zaśmiał Ross.

-Przepraszam, można zabrać te talerze? - zapytała kelnerka, która przed sekundą podeszła do naszego stolika. Miała długie, brązowe włosy i była dosyć wysoka. Fartuszek idealnie podkreślał jej talie osy. 

-Tak. O ile nasza przyjaciółka jest już pełna, to można zabrać. - powiedział Jake znacząco na mnie patrząc. Przełykając ówcześnie pizzę pokazałam mu język.

-Dziękuje. - odpowiedziała uśmiechając się słodko. Mimo iż mówiła do nas wszystkich, jej oczy od początku były wlepione w mojego blond włosego przyjaciela. Nie uszło to uwadze chłopaka, jednak nie zwracał na nią kompletnej uwagi. Czyżby z naszym kasanową działo się coś złego?

*****

-Daleko jeszcze? - po raz kolejny powiedziałam umęczonym głosem.

-Jeszcze chwilkę. - odpowiedział mi Jake nie odrywając wzroku od ulicy. - Poza tym nie marudź, przecież to Ross niesie Cię na rękach! - zaśmiał się. Była to prawda. Po piętnastu minutach spaceru moje stopy dały o sobie znać. W końcu szpilki nie zostały stworzone do chodzenia, tylko do ładnego wyglądania! Uznałam, że nie dam rady dalej iść. Ross zaproponował więc, że mnie poniesie, bo i tak jestem dosyć lekka. I jakoś tak od około pół godziny siedzę mu na barana, wciąż marudząc, jak to długo musimy iść. No cóż... Nikt nie mówił, że będzie łatwo.

-Najpierw spróbuj przejść w takich butach kilka metrów, a potem krytykuj. - zaśmiałam się. - A poza tym, Ross jest silny i wysportowany, więc da radę. Co nie blondasku? - zapytałam zniżając głowę do jego poziomu tak, że nasze twarze był bardzo blisko siebie.

-Pewnie, że dam radę. - odsapnął. Mimo to uśmiechnął się do mnie. Dumna z powrotem wyprostowałam się. Bo gdy nic już nie działa, pozostaje nam uderzyć w męską dumę. To zawsze działa. Szliśmy jeszcze może z pięć minut, a wieczór zaczął dawać mi się we znaki. W końcu miałam na sobie zwykłą spódniczkę i bluzkę, więc większość mojego ciała była odsłonięta. Wiatr owiewał mnie całą, muskając delikatnie każdy fragment mojej skóry. Nagle poczułam, jak na całych moich rękach pojawia się gęsia skórka. 
-Daleko jeszcze? - westchnęłam.
-A co ty, osiołek ze Shreka? - zapytał Ross.
-Ale Jake obiecywał, że to niedaleko! - zawyłam niczym mała dziewczynka. - I zizizimno mi. - zaszczękałam zębami. Nagle poczułam, jak lecę do przodu. I to dosłownie. Z mojego gardła wydobył się cichy pisk i chwyciłam się szybko głowy blondyna. Mimo to wciąż leciałam do przodu. Zamknęłam oczy licząc się z nieprzyjemnym spotkaniem z chodnikiem, które już za chwilkę miało mnie czekać. Zamiast tego poczułam czyjeś silne ramiona, które czule mnie obejmowały. Rozwarłam powoli jedno oko, jednak widząc,że blondyn wciąż mnie niesie, otworzyłam i drugie. Ross niósł mnie na rękach, jedną ręką przytrzymując moje plecy, a drugą mając pod zgięciem moich kolan. 
-Mogłabyś zabrać te dłonie z moich oczu? Chyba, że chcesz zaliczyć glebę. - zaśmiał się, a ja spojrzałam na jego twarz, którą obecnie przysłaniały moje ręce. Zostały tam, gdy próbowałam się czegoś złapać, aby nie upaść. 
-Ojć... Przepraszam... - zakłopotałam się i wykonałam prośbę chłopaka. - Dlaczego zmieniłeś pozycję?
-Bez skojarzeń. - posłał mi uśmiech starego zboczeńca, a ja walnęłam go lekko w ramię.
-Zboczeńcu jeden! Chodziło mi, dlaczego nie niesiesz mnie już na baranach?
-Bo powiedział, że Ci zimno. - uniosłam brwi nic nie rozumiejąc. Chłopak dokończył więc wyjaśnienia:
-Gdy niosę Cię w ten sposób, na pewno będzie Ci cieplej, niż jak owiewa Cię wiatr, tam u góry. Teraz dodatkowo, możesz się do mnie przytulić. A przecież wiesz, że jestem gorący. - zakończył posyłając mi łobuzerski uśmiech. Przewróciłam teatralnie oczami, jednak skorzystałam z jego propozycji. Całą sobą przylgnęłam do niego, a głowę oparłam o miejsce, w którym znajdowało się serce. Od razu mogłam usłyszeć jego szybkie bicie. Ten dźwięk, był dla mnie jak miła melodia, której mogłabym słuchać w nieskończoność. Ross wzmocnił uścisk, a ja poczułam bijące od niego ciepło. Wtem, cała jego energia zaczęła chwytać moją skórę. Po niecałej sekundzie, ciepło zaczęło przedzierać się przez naskórek, docierając do wszystkich komórek. Rozpościerała się po całym moim ciele. Ciepło Rossa płynęło moimi żyłami i wprawiało mnie w miłe, delikatne dreszcze. Od razu cała się ogrzałam.
-Lepiej? - spytał wyrywając mnie z transu.
-Lepiej. - odparłam i otarłam się głową o jego tors, niczym kot. Wtem moje powieki zaczęły stawać się cięższe. Nie wiem, czy po koncercie byłam po prostu zmęczona, czy to ramiona i ciepło Rossa, wpływały na mnie tak, że czułam się miło i bezpiecznie. Do tego te bijące serce, które zdawało się być niczym najwspanialsza z wszystkich kołysanek...
-Jesteśmy na miejscu! - odparł z dumą w głosie Jake, a ja momentalnie otworzyłam oczy. Gdy zobaczyłam widok, który się przede mną rozpościerał, otworzyłam szerzej buzię. Wyswobodziłam się z objęć Rossa, stając na równych nogach. Przede mną rozpościerał się przeogromny park rozrywki. Przeogromne budowle, kolorowe światła i radosne wrzaski. Całę zmęczenie uleciało ze mnie w jednej chwili, uchylając miejsca entuzjazmowi. 
-Warto było iść godzinę. - westchnęłam radośnie. Odwróciłam się do chłopaków, którzy patrzyli na mnie z miną typu "Are you kidding me?". - No co?
-Jeszcze jedno słowo... - nie dokończył Ross, bo oparł się dłońmi o kolana i schylił głowę w dół. 
-Jestem aż taka ciężka? - zapytałam smutno.
-Wiesz... Nosiłem Cię z godzinę. - zaśmiał się.
-No to jak już wrócimy z Wesołego Miasteczka, to zafunduję ci masaż. - powiedział pociągającym głosem.
-Sugerujesz coś? - spytał unosząc brwi do góry, jednak na jego twarzy pojawił się chytry uśmiech.
-Zależy, co masz na myśli. - również uśmiechnęłam się zadziornie.
-Dobra kochasie! Poplanujecie sobie wszystko potem, a teraz idziemy się bawić! - zawołał radośnie i obejmując jedną ręką Rossa, a drugą mnie, skierował się do wejścia.
Kolejki górskie, prędkość, śmiech, wrzaski, a przede wszystkim dobra zabawa. To wielki skrót tego, co towarzyszyło nam podczas dwóch godzin spędzonych w Wesołym Miasteczku. Nie było chyba rollercoastera, na którego byśmy nie poszli. Po prostu uparliśmy się na zaliczenie wszystkich atrakcji, a było w czym wybierać. Co prawda mój strój z początku był bardzo uciążliwy, lecz po jakimś czasie przestałam zwracać na niego uwagę. Jedyne co się dla mnie liczyło, to czas, który mogłam spędzać z tak bliskimi mi osobami. 
-Ej! Chodźcie porobimy sobie sweet focie! - zawołał uradowany Ross i podbiegł do budki ze zdjęciami. Już po chwili zniknął w jej wnętrzu. Zaśmiałam się cicho i mocniej wtuliłam w dwie pandy, które trzymałam w rękach.
-Czuje się jak na podwójnej randce. - zaśmiałam się i spojrzałam na Jake'a. - No wiesz... Dwoje fajnych chłopaków, rywalizacja, który wygra dla mnie lepszego pluszaka. - obdarzyłam go uśmiechem, który chłopak od razu odwzajemnił.
-Nie przyzwyczajaj się zbytnio. W końcu, tacy "fajni", jak to ujęłaś, faceci, już wkrótce znajdą sobie jakieś fajne dziewczyny. - zaśmiał się.
-A ja nie jestem wystarczająco fajna? - zrobiłam minkę smutnego psiaka.
-Tego nie powiedziałem.
-Czyli, że jestem fajna?
-Tego też nie powiedziałem. - odparł poruszając znacząco brwiami.
-Idziecie, czy nie? - pośpieszyła nas budka ze zdjęciami, a raczej ktosiek znajdujący się w jej wnętrzu. 
-Dobra lepiej chodźmy do środka. Chłopak napalił się na te zdjęcia. - zaśmiałam się i już miałam wejść do środka, ale poczułam, jak ktoś chwyta mnie za nadgarstek. Odwróciłam się i spojrzałam pytająco na Jake'a.
-Gdybyś nie była fajna, to nie spędzalibyśmy teraz tu z Tobą czasu. I nie wygralibyśmy dla Ciebie tych dwóch pand. - powiedział i uśmiechnął się do mnie szczerze. Odwzajemniłam gest wpatrując się mu głęboko w oczy.
-To idziecie, czy nie? - usłyszałam głos i momentalnie wyswobodziłam dłoń z uścisku Jake'a. Zobaczyłam Rossa, a raczej jego głowę, która wychylała się zza zasłony budki.
-No wiesz co! Najpierw mi masaż proponujesz, a potem tu takie rzeczy widzę? Oj nie ładnie na dwa fronty tak jechać. - pokręcił z niedowierzaniem głową, a ja szczerze się zaśmiałam. Chłopak długo nie wytrzymał i również zaczął się śmiać. Po krótkiej chwili całą trójką wpakowaliśmy się do budki. Następnie wybraliśmy odpowiednie ramki i kolor i zaczęliśmy pozować. Na pierwszym zdjęciu po prostu się uśmiechaliśmy. Na drugim natomiast, wszyscy zaczęliśmy się wygłupiać robiąc jakieś głupie miny. Jako, że siedziałam na środku, chłopcy na trzecim zdjęciu nachylili się do mnie i dali mi całusa w policzek. Ja natomiast otworzyłam swoje usta na kształt litery "o". Na czwartym i piątym zdjęciu ponownie wykrzywialiśmy swoje buzie i przybieraliśmy dziwne pozy, wyglądając przy tym jak grupka idiotów. Po usłyszeniu ostatniego pstryknięcia wyszliśmy z budki i poczekaliśmy kilka sekund, aby zdjęcia się wydrukowały. Każde z nas otrzymało swoją kopię. Gdy wreszcie ujrzałam zdjęcia, wybuchłam głośnym śmiechem.
-O Boże! Haha! Wyglądamy tutaj jak zbiegli ze szpitala psychiatrycznego! - zaśmiał się Ross.
-No! A tutaj! Jak jacyś kosmici! Haha! - zaśmiałam się.
-Ja to wszędzie wyszedłem przystojnie. - powiedział Jake przykładając wierzch dłoni do czoła. Wskazałam mu palcem pozę, na której wyszedł przekomicznie, i musiał mi przyznać rację. Jednak nie wszędzie wyszedł tak "idealnie". Śmialiśmy się jeszcze chwilę z naszych min i póz. 
-Chyba już czas powoli wracać do domu. - powiedział smutno Ros.
-Co?! - wykrzyknęłam.
-No... Jest dosyć późno... - westchnął Jake. 
-Jeszcze jedna atrakcja! Plosie.... - mówiąc to zrobiłam szczenięce oczka. Chłopcy spojrzeli na siebie i westchnęli. 
-No dobra. Ale tylko jedna.
-Jej! - wykrzyknęłam uradowana klaszcząc dłońmi i ciesząc się jak dziecko, które dostało upragnioną zabawkę. 
-To może Diabelski Młyn? - zaproponował Ross. - Pooglądamy sobie Los Angeles...
-Wiele razy widziałam już Los Angeles z lotu ptaka. - powiedziałam.
-A czy nocą? - powiedział wysyłając mi wielki uśmiech.
-W sumie, to nie... No to dobra.
-Ja jednak pójdę jeszcze raz na ten rollercoaster, na którym byliśmy na początku. To umówmy się przy bramie do wyjścia za jakieś pół godziny. Ok? - spytał Jake, a ja i Ross kiwnęliśmy zgodnie głowami. Po chwili mogliśmy oglądać tylko pył, który pozostawił po sobie Jake. Chłopak pognał ku wspomnianej atrakcji i już go nie było.
-No to panno Marano. - ziewnął Ross i objął mnie. - Co pani powie na masaż z widokiem na Los Angeles? - zapytał poruszając znacząco brwiami.
-Nie w miejscu publicznym. Z tym poczekaj, aż wrócimy do domu. - mrugnęłam do niego i razem ruszyliśmy w kierunku wspomnianej przez nas atrakcji. Staliśmy chwilę w kolejce, a po jakiś 10 minutach przyszła nasza kolej. Pracownik otworzył nam jeden wagonik, a my do niego wsiedliśmy. Ten mężczyzna uznał nas chyba za parę, gdyż cały wagonik mieliśmy tylko dla siebie. Był on w kształcie koła, a po środku znajdowało się pokrętło, którym wprawiało się wagonik w ruch. Początkowo wolno wjeżdżaliśmy do góry. Spojrzałam na blondyna, który był niebezpiecznie blisko mnie.
-Ross, mogę Cię o coś spytać? - powiedziałam niepewnie, a chłopak spojrzał na mnie z zaciekawieniem wymalowanym na twarzy.
-Pewnie.
-Gdy byliśmy w pizzeri... Ta kelnerka... Ładna była, prawda?
-Ładna...
-I miła.
-Miła.
-I...
-Lau, do czego zmierzasz? - spytał nic nie rozumiejąc.
-Bo nie umiem zrozumieć, dlaczego ją tak zignorowałeś. Przecież ona ewidentnie próbowała zwrócić na Ciebie swoją uwagę. Nie widziałeś tego? - spytałam przypatrując się jego twarzy. Starałam się z niej wyczytać jakieś emocje, cokolwiek. 
-Widziałem. Jakby Ci to wytłumaczyć... My faceci, często podrywamy dziewczynami, a zwłaszcza, gdy dają nam wyraźne sygnały, że są nami zainteresowane. - zaczął, a ja przytaknęłam głową na znak, że rozumiem. - Ale czasami, nawet gdy dziewczyna wydaje się być naprawdę fajna, po prostu nie odczuwamy tej chęci. Bo....
-Bo podoba się Wam ktoś inny? Ktoś Ci wpadł w oko? - zapytałam poprawiając się na siedzeniu. Ross spojrzał na mnie uważnie i westchnął.
-Nie wiem. Może poczułem coś do kogoś, ale sam jeszcze tego nie odkryłem? I to samo musi do mnie przyjść? - westchnął. 
-Nie martw się. Jeszcze znajdziesz sobie księżniczkę. - zaśmiałam się, a chłopak zrobił to samo. Zapanowała miedzy nami przyjemna cisza, podczas której można było słyszeć tylko nasze oddechy i krzyki, dochodzące z innych kolejek.
 -Spójrz w lewo. - powiedział nagle, jakby nieobecny Ross patrząc na obraz, który znajdował się za mną. Odwróciłam głowę. Mimo iż byliśmy dopiero na tj. przedostatnim poziomie, przed nami rozciągał się cudowny widok na całe miasto. Z daleka wyglądało to jak zlepek świateł, jednak gdy wyostrzyło się wzrok, można było dostrzec to piękno. Budynki różnej wielkości, a w niektórych pozapalane światło. W każdym z budynków trwało życie - niektórzy spali, inni imprezowali, lub po prostu oglądali familijnie film. Może ktoś jadł właśnie romantyczną kolację, lub przeżywał swój pierwszy pocałunek? Tego nie wiem. Każdy zajmował się czymś dla niego ważnym. To tak małe szczegóły zmuszały do refleksji i przemyśleń. Trzeba było tylko je zauważyć. Dało się też stąd zauważyć park, z latarniami. W oddali rozciągał się błękitny ocean, w którym odbijało się światło księżyca. Spojrzałam na nocne niebo. Ta ciemność granatu była rozświetlana przez gwiazdy i księżyc. To te szczegóły dawały niebu piękno i różnorodność. A latarnie i światła miasta? To były właśnie osobiste gwiazdy Los Angeles. Dodawały mu piękna. I wtem poczułam w sobie coś dziwnego. Całe ciepło, które czułam podczas przytulania Rossa wróciło do mnie. Te gwiazdy, ten księżyc, te światła, ten widok... To wszystko sprawiło, że znów zechciałam poczuć jego bliskość. Nie odrywając wzroku od miasta przybliżyłam się do Rossa, tak, że moje włosy delikatnie spływały mu na twarz. Mimo iż siedziałam do niego tyłem, wiedziałam, że chłopak równie jak i ja spogląda na rozpościerający się przed nami widok. Jedną dłoń położył na moim biodrze, a prawą objął drugą stronę mojego ciała, tak, że już nie czułam wiatru, który jeszcze przed chwilą owiewał moje odsłonięte ręce. Żadne z nas nie panowało nad swoimi ruchami. To miejsce, ten widok, to niebo, ta atmosfera... To wszystko kierowało naszymi ruchami i zachowaniami. Mimo to każde z nas nie sprzeciwiało się temu. Ostatni raz spojrzałam na miasto i wyszeptałam:
-Ross... - chłopak wyrwał się z zamyślenia, mimo to nie cofnął się ode mnie.
-Tak? - spytał. Odwróciłam się do niego i spojrzałam mu w oczy. Ta brąz wprawiała mnie w jeszcze większy trans, niż widok, który znajdował się za moimi plecami. Nagle poczułam, jakby jakaś siła pchała mnie w jego objęcia. Zaczęłam powoli zbliżać się do chłopaka. Początkowo chwyciłam bandę wagonika i przysunęłam się jeszcze bliżej niego, przygryzając przy tym dolną wargę. Ross chwycił w palce jeden kosmyk moich włosów i założył mi go za ucho. Podczas tej czynności kąciki jego ust uniosły się delikatnie do góry. Wpatrywałam się tak w niego, a on we mnie. Nie wiedziałam co robię. Po prostu czułam, że tak ma być. I tak było. A mi to nie przeszkadzało. Wpatrywałam się w jego twarz, czując przy tym, jak blondyn obkręca końcówki moich włosów wokół swoich palców. Drugą rękę miał położoną na moim udzie. Wtem zaczęłam powoli się ku niemu zbliżać. Twarz chłopaka była coraz to bliżej mojej. Oboje nachylaliśmy się do siebie z delikatnymi uśmiechami na ustach. Byłam coraz bliżej niego, mimo to wciąż nie mogłam go dosięgnąć. Zmieniłam więc pozycję, siadając na kolanach. Wtedy bez problemu chwyciłam jego twarz w swoje dłonie i przymykając oczy złączyłam nasze usta. Z początku pocałunek zdawał się być delikatny, jakbyśmy oboje bali się, że ta druga osoba może nam uciec. Jednak tak się nie działo. Ross całował mnie czule, a ja z przyjemnością oddawałam pocałunki. Po chwili one już mi nie wystarczały. Przysunęłam się jeszcze bliżej blondyna i będąc obrócona do niego przodem, usiadłam na jego kolanach. On obydwoma rękami objął mnie czule, a wciąż pozostawiając jedną rękę na jego rozgrzanym policzku, drugą wplotłam w jego włosy. Nasze pocałunki przestawały być delikatne, a stawały się coraz bardziej namiętne. Nasze usta zdawały się być spragnione siebie nawzajem, a ciała idealnie ze sobą współgrały. Wtem poczułam, jak ręce Rossa delikatnie dotykają moich pleców pod bluzką. Nie sprzeciwiałam się temu. O dziwo, sprawiało mi to nawet przyjemność. Wtem poczułam silne szarpnięcie, a całe młyńskie koło szybko się zatrzymało. Szarpnięcie spowodowało, że oderwałam się od Rossa, upadając tym samym na ziemię... 

***

 Bum! I jak Wam mija weekend? ^.^

No i jest! Kiss Raury ;p Nie zmieniałam nic w tej scence, bo mi się ona osobiście podobała :)

To teraz tak... Nie mam pojęcia kiedy next. Cały tydzień mam zawalony, ale może uda mi się wejść na lapka w środę, lub w czwartek. Na 95% w któryś z tych dni możecie się spodziewać rozdziału ;3

To może skoro w Rossdziale było tyle Raury, to zrobicie mi mały prezent i zostawicie po sobie dużo komentarzy? ^.^ Haha :) Pamiętajcie, że każdy kom wywołuje uśmiech na moim pyśku :D

 A więc... Żegnam się i czatujcie na rossdział ;p ;D

~MiLka <3